Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde! Als je het laatste gemis van mijn lieve en te jong gestorven gouden doodle even buiten beschouwing laat tenminste. Ik mag volgend jaar trouwen met een held. Na 16 jaar heb ik zelf maar een einde gemaakt aan het dralen rond het officiële moment van het aanzoek van mijn verkering. Geen probleem! Ik weet al een tijdje dat het leven een feestje is, maar dat je wel zelf de slingers moet ophangen. En zo geschiedde.

Nadat wij samen de trouwringen al reeds hadden uitgekozen bij de juwelier, bleef het beladen puntje op de i, dé knieval, uit. En omdat ik niet het geduldigste typetje ben, heb ik op een minder idyllische maar lekker goedkope camperplaats in Sinzig te Duitsland, tussen twee happen met liefde op de 2-pitter bereide teriyaki kip, rijst en groente én de meeluisterende oren van onze puberzoon, zelf de vraag maar hardop gesteld. Het antwoord kwam dus niet als een verrassing, maar hiermee was het wel officieel en kon het eindelijk op Social Media. Alles Klar!

De dag na dit tafereel vervolgden wij als pas verloofd gezin natuurlijk via de Romantische Straße onze weg in het huisje op wielen naar Oostenrijk. Echter, de romantiek die wij die zwoele avond in Sinzig ervoeren, verdween in de hittegolf op het vervolg van deze liefdesreis al snel als sneeuw voor de alpenzon.

Zo was samen slapen er voor de verloving al niet meer bij. Het ouderlijke bed boven de cockpit van de camper veroorzaakte namelijk de eerste nacht in Zeeland een claustrofobische aanval bij de bruid in spe. Een verhuizing van moeders met kussen en oordopjes naar het 1.20 brede bed tussen het chemische toilet én zoonlief in, bleek een keuze tussen twee kwaden. Slapen was er niet meer bij tijdens de plaknachten waarbij de camper bij iedere beweging van de tijdelijke bewoners een openingsdans danste en de steekmuggen toekeken hoe het gezin elkaar de slaap zuur maakten. De tijdelijke buren en wel ervaren kampeerders keken de volgende ochtend verschrikt op van het wezen dat het sanitairgebouw binnen kwam met toilettas, elektrische tandenborstel én toiletbrilreiniger. Moeders zelf kon op haar beurt ook maar moeilijk wennen aan de aanwezigheid van de onbekenden tijdens het douchen, poetsen en toiletteren. Zij had het begin van haar verloofde bestaan toch iets anders voorgesteld. Het vrije campingleven zonder TV en beperkte WiFi was niet haar ding en totaal niet zoals de drie camper-experts met dezelfde voornaam Cees het hadden voorgeschoteld.

De dagen werden afgewisseld met ritjes in de prachtige natuur naar ‘verrassende’ camperplaatsen en ‘rustdagen’ op campings onder de stralende maar verzengende zon. De camper zonder slaapcomfort bracht ons probleemloos naar de idyllische plaatsen Eibelstadt, Rothenburg ob der Tauber, Dinkelsbühl, Lienz en de geplande eindbestemming aan de Ossiacher See. De stadsfietsen zonder accu stevig achterop gebonden. Zo stevig dat ze er na gebruik op de eerste camperplaats in Zeeland en in het heuvelachtige Dinkelsbühl ook niet meer af zijn gekomen ook. Al was het maar omdat de naïeve en ongetrainde camperaars met deze tweewielers-zonder-ondersteuning nooit en te nimmer de steeds hoger wordende heuvels en bergen hadden kunnen bedwingen. De overigens prachtige omgeving werd daarom grotendeels vanachter de camperruit bewonderd of tijdens één van de spaarzame wandelingen naar een eetgelegenheid buiten het tijdelijke logeeradres.

Aan de wonderschone Ossiacher See kwam het breekpunt van de droomloze reis. Daar verloren de camperaars hun laatste moed én de camperluifel, die overdag de broodnodige en enige beschutting moest bieden tegen de koperen ploert. Onderweg naar een reparatiebedrijf kwam dan ook het besluit om het tempo van de reis ‘een beetje’ op te schroeven zodat we eerder thuis zouden zijn. Dit om überhaupt nog te kunnen uitrusten voor we weer een jaar an die arbeit zouden gaan. De verloofde chauffeur trapte het gaspedaal van de camper ietwat geïrriteerd een stukje verder in om toch nog, een dag vooruitlopend op het met zorg opgestelde schema, bij de volgende See te geraken. Toen we aan het eind van de middag nul op het rekest kregen bij alle met mensen met ontblote lichamen volgepakte campings am See, zat er niks anders op. Het werd na een mislukt diner in de plaatselijke Mc-Donalds wederom een slapeloze overnachting langs een spoorrail op een camperplaats in een buitenwijk van de ‘grote’ stad Salzburg. Vanwege het unheimliche gevoel sloten de wannabe camperaars deuren en ramen hermetisch af hetgeen niet aan te bevelen was in de toch al benauwde huisvesting. Een nachtelijke beddendans en misselijke puber was het gevolg.

De volgende dag werd toen alles op alles gezet en reed mijn superheld in 11 uur met gierende banden én zenuwen terug naar de permanente woonplaats. Zijn gezin moest na net zoveel gebroken nachten echt terug naar eigen huis, haard en vooral bed. Met de hoeveelheid nacht- en gemoedsrust die volgde was hij met vlag en wimpel geslaagd voor de zoveelste ultieme relatietest in 16 jaar. Hij kon zijn geluk niet op. Het voorgenomen huwelijk was veilig gesteld.

Niet alle helden dragen dus capes, soms wordt het een trouwpak!

16 t/m 27 juli 2019