Covida loca

Posted on 21 augustus 2020 by SAME4U

Omelet

maandag 27-07-2020

Als ik in de vroege ochtendgloren wordt gewekt met de geur van mijn man’s inmiddels befaamde en goed gevulde omelet, valt het muntje pas. We hebben wel degelijk zomervakantie en mogen zelfs in dit bizarre jaar, weliswaar onder discutabele voorwaarden, voor 4 dagen buiten onze stadsgrenzen recreëren. Een extraatje op de reeds lang voor corona geplande thuisvakantie met inachtneming van de bruiloftsbegroting en de voorgenomen modernisering van ons huis. Ik noem het ook wel voortschrijdend inzicht!

Met de wagen volgeladen, onze bruidsschat (2 goudkleurige e-bikes) op de trekhaak en een in allerijl aangeschafte koffer op het dak gaan we op pad naar ons eerste stop op deze reis: Sebaldeburen!

Sebaldeburen? Ja, Sebaldeburen als in het dorp in de gemeente Westerkwartier van onze mooie provincie Groningen, maar ook de hometown van onze 5e reis- en tevens gewaardeerde klasgenoot van S.
Sebaldeburen zal ons 4 dagen vrij af geven van de dagelijkse perikelen met een puber tijdens corona. Sebaldeburen zal het magische woord worden voor het vrije buitenleven, zon, zee, strand en de natuur.

Sebaldeburen lust ook broodjes omelet en al voor Sneek zijn we door ons kostelijke rantsoen heen. Lichter bepakt doch voldaan rijden we verder naar de boot voor het eiland Texel. De boot waar je in een auto met 4 met omelet gevulde personen en een zweterige hond bij de overtocht van maar 15 minuten voor een keer vrijwillig een mondkapje wilt dragen.

Karma is een bitch

dinsdag 28-07-2020

Bij mijn eerste bakje zwarte koffie de volgende ochtend neem ik waar hoe de buurvrouw verbonden wordt met de wezenlijke mens en al mediterend naar binnen reist en de instrumenten waarop ze functioneert zuivert. Hierbij ruimt ze alle obstakels op die haar het zicht op haarzelf ontnemen. Ze heeft het maar druk met het afwerken van alle verzamelde karma.

Wat zou ik ook graag de obstakels, die het zicht op mijn lichaam ontnemen, opruimen door mijn handen te vouwen in een soort van pre-gescheurde kruisband kleermakerszit. Met mijn ogen dicht zacht hummend die extra overgangs- en coronakarma’s af te werken en samen met het 2-dagelijkse gal, dat zijn blaas mist, ritueel te lozen. Het nuttigen van te dure low-carb voeding (Doutzen heeft een puntje hoor!), zet tot dusver nog geen zoden aan de dijk. In mijn ooghoek zie ik mijn instrument blinken in de vroege ochtendzon. Meer bewegen fluistert het opgeladen toe.

“de morgenstond heeft goud in de mond”

Generatie Ziek

woensdag 29-07-2020

De aarde is anno 2020 letterlijk en figuurlijk ziek. De natuur is ziek, de mensheid is ziek en zelfs het strand van Texel is ziek. Al vanaf de eerste dag hoor ik niet anders van onze generatie Z reisgenoten. Ja, iedereen weet dat er een virus waart die de zwakkeren onder ons ziek maakt en dat deze mensen in een verder ongedefinieerde groep zelfs fataal kan worden. Ja, je moet wel heel erg diep onder een steen hebben gelegen als je dat niet bekend is. Maar om nu alles op onze planeet te stigmatiseren als zijnde ziek gaat alle virus-waanzin te boven.

Onderweg naar de vuurtoren worden we op onze fietsende karavaan in de duinen bijna frontaal aangereden door een fietskar-moeder in een serieuze afdaling categorie ik hoef niet meer te trappen. Mevrouw meent haar peuter en baby in het zwiepende karretje achter haar fiets in deze situatie nog zoetgevooisd toe te kunnen spreken. Deels achterstevoren op haar tweewieler weet ze ons ternauwernood te ontwijken. Onze hond in zijn eveneens wiebelende karretje pareert onze zuurdesembroodnodige stuurmanskunst als een waardig zijspancoureur. De krachttermen volgen in ons rijtje als een echo. Wat een patiënt om zo met het leven van je dierbaarste bezit om te gaan! Zal me niet verbazen als ze in haar tentje een vracht aan mondkapjes heeft liggen om het imago van haar zorgzame karakter weer op te vijzelen.

Nadat we van de schrik bekomen zijn, reageert zoonlief op mijn emotionele uitbarsting. Dit was zo niet ziek!? Genoeg nu, ik word ook niet goed van dat geziek.
Huh!? Ziek is leuk. Dat is straattaal mam! Vet is uit, ziek is in pruttelt Sebaldeburen.

Wauw! Alles is dus leuk. Dat ik dit als taalfetisjist heb gemist. Vanaf nu zijn de te vele nieuwsberichten over ziek zijn een stuk leuker te absorberen. Brokko man!

Sesamstraat 2.0

donderdag 30-07-2020

Een Ieniemienie ‘cruise’ maakt ons verblijf op Texel natuurlijk af. We hijsen onze pluizige ‘Tommy’ naar het bovendek voor de gereserveerde plekjes met prima uitzicht over het water, zeehonden op gepaste afstand en beschermende marineschepen. Onze labradoodle pup wordt onderworpen aan de zoveelste nieuwe ervaring. Na het meefietsen in de fietskar worden nu de zeepoten getest. Vooralsnog laat het beestje alles gelaten over zich heen gaan. Het is hem goed, zolang zijn familie maar op maximaal anderhalve meter afstand is. Zo niet, dan pas doet Benchi van zich horen in blaf, huil en wanhopig gemompel.

Een direct gevolg van het vele thuiswerken de afgelopen maanden. Het thuiswerken dat door velen zo geromantiseerd wordt. Triest gegeven is dat het zo onderhand lijkt of het eigen belang hierbij zwaarder weegt dan de oorspronkelijke aanleiding voor de oproep van de overheid.

Zelfs managers m/v in loondienst met reeds uitgevlogen kroost en/of modern in deeltijd ouderschap met hun ex-partner(s), laten zich geen moment onbenut om ook deze corona-richtlijn net iets te enthousiast te verdedigen.

Is dit wellicht ook een prettige bijkomstigheid om minder samen te hoeven werken met de normale m/v? Je weet wel, die wappie beta’s die vanwege de aard van hun werkzaamheden niet het privilege hebben om digitaal te verbinden vanuit een ivoren woning op stand?

Moeten deze in corona tijd alles behalve liberale alfa-pino’s met hun gegarandeerde en meer dan modale salarissen niet juist nu allemachtig managen op de anderhalve meter werkvloer? Misschien moeten ze eens zelf de ballen zoeken om zelfstandig en wel Rutte-liberaal te gaan ondernemen met de hiermee samengaande persoonlijke financiële risico’s. Pas dan ware hun digitaal geveinsde risicobeheersing in de privé sfeer en het niet te vergeten sociaal wenselijke gereutel (inclusief openlijke vrijages) gerechtvaardigd!

(Uit de bonte verzameling van opa Klaas)

Dikke Lebber

vrijdag 31-07-2020

We verlaten het eiland Texel met een lach. De tijdelijke verandering van omgeving was een welkome afwisseling. Net zo welkom als honden zijn op dit eiland. En dat is maar goed, want gezinnen worden in deze ‘vrije’ tijd in grote getallen gecomplementeerd met dit voor ons al jaren meest magische en onbaatzuchtigste wezen op aarde.

Hoe zal dat gaan als we ooit weer terug zijn in het normale oud waarin wij blijven geloven? Die tijd waar je liefde, genegenheid en vriendschap niet alleen toont in woord en geschrift of op anderhalve meter, maar met een fysieke aanraking, omhelzing, een knuffel en zoen. Is de dikke lebber van je huisdier nu tijdelijk verruild voor deze primaire levensbehoefte? Maar kun je ook met deze nieuwe huisvriend dealen wanneer je in het normale dagelijkse leven voor je eigen ik ook weer geregeld een straatje om moet?

Al die vragen in deze andere tijd! Volgens de Tuin-Boeddha, die ons zoals altijd vrolijk lachend begroet bij thuiskomst, is niet de verandering pijnlijk maar de weerstand tegen de verandering. Het loslaten van de controle op het verloop van het leven maakt ons mensen denk ik een beetje onrustig.

Laat ik daarom maar proberen vanaf nu (lees: de verdere thuisvakantie) te luisteren naar het grijze, dikke mannetje en te switchen naar een acceptatie- en zenmodus. Laat die andere halve ‘aerosolen’ maar hun zonne-energie verspillen met het ventileren van een mening over alles en iedereen tijdens de aanzwellende eerste hittegolf in coronatijd!

Serineus

zaterdag 1 augustus 2020

De familie C gaat sinds kort biologisch. Ook wel handig wanneer we weer naar een intelligente lockdown worden verwezen.
Maar hier gaat er toch iets ‘serineus’ mis! Deze aardbei heeft bij onze afwezigheid duidelijk een neusje voor goede voorspellingen gekregen.

Gedurende de dag krijg ik een onbedaarlijke jeuk aan mijn reukorgaan en tegen de avond wordt deze versierd met kloppende zonneblazen. De boottocht rond het eiland was toch niet zo goed beschermd als gedacht?
Na verloop van tijd klopt het inmiddels geval formaat tuinaardbei als een dolle. Niet alleen de BBQ wordt die avond ontstoken.

“Hello! Goodbye!”

Dit is niet de eerste keer dat de felle zon mij parten speelt tijdens een vakantie. In de prehistorie, het jaar 1997, belandde ik al eens in een ziekenhuis in São Paulo (Brazilië) met dezelfde symptomen van het niet in acht nemen van de kracht van onze koperen ploert. Na een nacht doorhalen in een nachtbus van São Paulo naar Rio de Janeiro zag deze single reizigster haar kans schoon om op een strand pal op de evenaar haar verloren uren in te halen. Niet handig wanneer er niemand in de buurt is om je te wekken en te alarmeren wanneer je je aangezicht schendt. Toen ik me na de vakantie uit de schuifdeuren van Schiphol presenteerde met de vele schaafwonden gelijkende misvormingen in mijn gelaat (Hello!), kreeg ik een figuurlijke trap onder mijn hol van m’n verbijsterde vader (Goodbye!). Deze Pipo heeft sindsdien nooit meer alleen gereisd.

Flipje

zondag 2 augustus 2020

Hierbij introduceren wij onze gevleugelde nieuwe huisvriend Flipje de Merel. Vlakbij de aardbei troffen wij het beestje in deze pose en gelaatsuitdrukking aan. Vanwege mijn Pipo-uiterlijk was ik niet snel genoeg om de gezichtsherkenning op mijn telefoon te activeren voor een spoedbelletje naar de dierenambulance. Toen ik aan het worstelen was om met bezwete vingers de toegangscode in te toetsen, wipte Flip fluitketel echter naar het vogelbadje in de tuin voor een verfrissende duik.

Er bleek alles behalve sprake te zijn van een noodsituatie. Flip chilled gewoon graag met uitgestrekte vleugels op apegapen in het kunstgras en doet dit met enige regelmaat. Volledig all-risk in z’n uppie want zijn/haar luizen- en mijtenvriendjes nemen vanwege de hoge temperatuur snel de benen zo.

“Er is bij ons nu altijd wel een vogel die zingt“

Koeker

maandag 3 augustus en zaterdag 8 augustus 2020

Al 15 jaar delen we lief en leed in ons huis. Na echtelijk overleg hebben we besloten om niet mee te doen aan de ‘hype’ om met een extreem lage rentestand in een oververhitte woningmarkt ons geluk te upgraden op een andere stek. Nee, eigenlijk zijn wij best tevree aan het Reitdiep met de ruimte in- en rondom ons huis dichtbij ouders op leeftijd en familiebedrijf. Wij zullen het opwaarderen van onze leefstijl beperken tot het moderniseren van de keuken met geschonden fineer en de badkamer. Wie niet tevreden is met wat hij heeft, zal namelijk ook niet tevreden zijn met wat hij krijgt.
En daar hebben we tijdens de zomervakantie wel twee! dagen ‘afreizen’ naar de keukenboer voor over. All-inclusive met een natje en een droogje in de airco, dat dan wel weer.

Wie niet tevreden is met wat hij heeft, zal ook niet tevreden zijn met wat hij krijgt.

Er komt ook wel een boel bij kijken hoor. Kleur, materiaal, kastje hier, geld in het laatje daar. Manlief en tevens keukenwappie had zich ook weer goed ingelezen op deze materie. Ikzelf vond het pas interessant worden toen de apparatuur aan de orde kwam. De technische snufjes en gadgets zijn meer mijn ding in onze grotendeels op stem herkenning ingestelde thuisbubbel.

En bubbels wil ik wel graag maken maar dan het liefst volledig geïntegreerd in een ‘koeker’ en niet met een extra apparaat op het aanrechtblad. “Onzin ding!”, zei de steeds meedenkende verkoper tijdens het eerste gesprek om ons budget af te tasten. Ook een apparaat voor de afvoer van kookgeurtjes schaalde ik in op high-end. Geen afzuiger boven de kookplaat waar je menigmaal je kop aan stoot, maar een kek systeem verwerkt in de kookplaat. “Hoeft allemaal niet zo duur!”, aldus onze adviseur. En een ‘gezonde’ stoomoven dan? “Kun je beter met een pannetje water doen!”.

Bijzonder sympathieke feedback maar het ware eenmaal een gegeven dat wat in mijn hoofd zit, nu eenmaal niet in op mijn gat zit. Schijnbaar had de slimme verkoper dit al snel in de gaten en zo verlaten we de zaak na ons tweede bezoek al stoom afblazend maar met een bruisende kraan en krachtige afzuiginrichting in de offerte.

Een behouden thuisvaart

De overige dagen van onze thuisvakantie verblijven we grotendeels aan de rand van ons eigen zwembad of badend in het zweet. We zoeken nog een keer de grens op en bevaren het Sneekermeer en doen een rondje Groningen in het minder verkoelend dan verwachte zelfde schuitje waarin we bijna allemaal zitten deze zomer.

De upper class groene BBQ krijgt bijna elke dag een slinger voor een gezellig samenzijn met gezin, familie en vrienden in de meer dan zwoele avonduren. Om op anderhalve meter van elkaar te geraken pakken wij ons gastenboek van onze nog net pre-coroniaanse bruiloft erbij voor extra zitplaatsen. We slaan hiermee gelijk twee van de dit jaar wel heel vervelende zomervliegen in een klap. Gros van de gasten hebben het doel van het tuinbankje op de feestlocatie gemist door onbegrip of te veel feestgedruis en alcohol.

Zij die ons nu bezoeken krijgen bij de deur naast de vraag of zij ziekteverschijnselen hebben, ook de vraag of er al akte is gemaakt van hun gelukwensen op onze loveseat! Dit alvorens bankje in een lak te zetten en te conserveren voor onze oude dag. Gesteld dat we dan als risicogroep wel weer onbezorgd buiten mogen leven natuurlijk!

Kafferen met Chef Etiket

Je weet pas dat de zomervakantie over is, wanneer je puberzoon op de laatste vrije dag gaat kaften voor het nieuwe schooljaar.

Daar waar hij de harde exemplaren gemakkelijk voorziet van een stoffen mondkap voor het lesmateriaal, zijn de echt te kaften slappe gevallen duidelijk nog steeds niet zijn ding.

Na het uitkafferen en de nodige opvliegers volgt berusting en ga je zelf maar aan de slag voor je inmiddels tot Chef Etiket benoemde kind. De herinneringen aan mijn eigen middelbare schooltijd trekken voorbij. Op de achtergrond knallen jaren 80 hits uit de zoveelste top-ik-weet-niet-hoeveel-lijst uit de speaker. De golden oldies worden de laatste week veelvuldig met veel plezier aangehoord. Dat waren nog eens tijden. Hoe zal generatie Z over een jaar of dertig terugkijken op hun ‘grote’ school periode?

‘Denk niet wit, denk niet zwart’, hoor ik plotseling aan de overkant zingen! Hij was altijd al weg van dit lied van de Frank Boeijen Groep. Het kaften gaat opeens niet meer zo kort door de bocht. Onze zoon denkt nu al na aan welke kant hij staat. De laatste lesstof krijgt dan ook een jasje in de kleur van mijn hart.

1 ster-thuisvakantie

Nee, deze 1 ster-thuisvakantie op mijn trouwschoenen gelijkende Rutte gympen is ons allemaal boven verwachting goed bevallen.

Mijn voornemen om elke vakantiedag een stukje te schrijven heb ik wel na de eerste vakantieweek overboord gegooid. Na diverse dubieuze verzonden WhatsApp berichten, omdat mijn bezwete vingertop de juiste letters niet kon vinden op het plakkerige scherm, is het schrijven van nog meer cynische tekst in deze bijzondere tijd onder verhitte omstandigheden wellicht toch een te riskante hobby.

Alhoewel, wie de All Stars past, trekke hem maar aan! Ze zitten overigens heerlijk!

Als deze Staycation of Holistay 2020 (waarin wij grotendeels thuis bleven en deelnamen aan vrijetijdsactiviteiten binnen een dagtochtafstand van ons huis) ons al iets zal leren, dan is het wel om te genieten van elk moment, alles en vooral iedereen, want