Al een jaar maak ik een gebaar van onderdanigheid.

Naar de sportinstructeur die mij in m’n 1e les van de grond raapte na mijn mislukte “slide to the left” op de stroeve vloer van het nieuwe gymlokaal. Bedankt voor de mooie muziek, de gezelligheid en massage achteraf!

Naar de huisarts die mij na een kwartier sporten een maand volledige bankrust gaf en dit na een 21 jaar werken. Heerlijk!

Naar de radioloog die al een dag na de MRI-scan de moeite nam een onheilspellende uitslag telefonisch kenbaar te maken bij de huisarts.

Naar de huisartsassistente die onheilstijding wel durfde door te geven en uitleg verschafte over de geconstateerde “bucket-handle” scheur van de meniscus in m’n linker knie en de partiële scheur in de voorste kruisband. Mijn emmertje liep in ieder geval over. De zoektocht naar de sleutel van het slot op de knie was al na een maand ten einde.

Naar de orthopedisch chirurg die weer een maand later kniezend en briesend de schade aan de meniscus wegnam.

Naar de “knieperige” arbeidsverzuim verzekeraar die wekelijks telefonisch contact op nam en een vinger aan de pols hield met betrekking tot de voortzetting van mijn carrière.

Naar mijn broederlijke werkgever die zijn vinger wel op de juiste plaats legde (“Heb je het hoe onder de knie, dan heb je een baan. Heb je het waarom onder de knie, dan ben je de baas”).

Naar de fysiotherapeut die al rekkend en trekkend mij gedurende 7 maanden tweewekelijks over de knie moest leggen, zodat ik het lopen weer onder de knie kon krijgen.

En natuurlijk naar Evy waarmee ik m’n allereerste hardloop ervaring op de loopband mocht delen. Zonder meer de mooiste en sportiefste 2 minuten ooit.

In de zomervakantie heb ik God op m’n blote knieën bedankt voor deze ervaring en voor alle getoonde betrokkenheid en aandacht in het afgesukkelde jaar. Helaas ging dit ten koste van het spaarzaam opgebouwde littekenweefsel in de knie dat nog het enige houvast bood aan het resterende strengetje kruisband.

Morgen gaan we dan ook een nieuw kniejaar in via routenummer 0.1 naar de poli anesthesiologie van deze keer het Martini Ziekenhuis.

Mijn dank gaat alvast uit naar de eveneens nieuwe orthopedisch chirurg voor de reconstructie van de voorste kruisband zo ergens rond de herfstvakantie.

Echter mijn speciale dank is er voor de narcotiseur. Na een jaar eindelijk even helemaal niets denken laat staan aan dié knie. Leve de algehele narcose!