Het ouder worden is over het algemeen een verboden gespreksonderwerp. Toch lopen we iedere keer warm voor een reünie. Sadomasochisme als je het mij vraagt.

Onlangs werkte ik me weer in de stress om ogenschijnlijk lekker opgedroogd een entree te maken op een dergelijk feest van oud-leerlingen en oud-leerkrachten. Volgend jaar viert de middelbare school zijn 150-jarig bestaan en nu was de generale repetitie van de reünie. De school kan zodoende feilloos inschatten hoeveel bitterballen er volgend jaar ingekocht moeten worden.
Met de vertrouwde klasgenoten van weleer, waarmee nog frequent contact wordt onderhouden, werd een verzamelpunt afgesproken. Stel je voor dat je moederziel alleen de zaal binnenkomt en dan ontdekt dat je de enige van je klas bent.
De echte kick-off van herinneringen ophalen vond dan ook op een andere feestlocatie plaats. Strategieën voor een zo succesvol en populair mogelijk voorkomen werden hier bepaald. We lachten bij voorbaat onze slipjes nat bij het fantaseren over het uiterlijk van de overige klasgenoten en leerkrachten na bijna 25 jaar. De alcohol verloste ons van de spanning en een efficiënte klasgenote deelde nieuwe en schone Amsterdamse slips uit.
Onderweg naar het feest ging het zwanzen over onder andere bedwantsen door. Weer moest de tas uit Amsterdam er aan te pas komen om uiteindelijk kurkdroog ten tonele te verschijnen.
Wij installeerden ons bij de bar en keken als gelouterde reünisten om ons heen. Daar stond een klasgenoot van weleer. Bij de hartelijke begroeting van de klasse diva piepte hij: ‘ik dacht dat ik de enige was!’. Zijn reactie op mijn spontane knuffel: ‘en wie ben jij?’.
De toon was gezet.

Één van de aanwezige leerkrachten herkende mij en schalde mijn achternaam als een verkleinwoord. Mijn interesse was gewekt, het “wenkbrouwertje” ging omhoog. De band speelde echter dermate luid, dat ik de rest van het korte gesprek niet heb verstaan. Deze reünie was een uitgesproken plek om te zien en gezien te worden.

In gebarentaal maakte ik nog enkele nieuwe oude gezichten duidelijk wie ik ben en wat ik doe. Wat een herrie! M’n broek zakte af. Ik was niet de enige gelukkig. De diva deed een greep in de tas voor de laatste onderbroek en dook het toilet in. Haar maillot had ook een wegzakker en de laatste slip met tijgerprint bood prima steun voor het hangende kruis.

De muziek van de DJ (een leerkracht met een hobby) bracht een opleving. Ik keek toe hoe mijn klas genoot op de dansvloer. Het “hakken” van de latere generatie confronteerde hen met een kloofje. De als reactie hierop subtiel ingezette polonaise werd plots onderbroken. Het licht ging aan en om 2 uur in de nacht keken we elkaar weer als gesettelde vermoeide veertigers in de ogen.
Bij het afscheid nemen van de DJ, sprak hij de profetische woorden: ‘ik weet niet meer hoe jullie heten, maar dat jullie hier zijn wil zeggen dat je het goed hebt gedaan na je schooltijd! Dat kan ik zien.’.
Het antwoord op onze vraag naar de afwezige leerkrachten was multiple choice: ‘1. met pensioen 2. aan het hemelen’.

Een heftig gevoel van Carpe Diem deed het uitgedunde gezelschap vrolijke Franse chansons inzetten onderweg naar een afsluitend snack uit de loketten van de Febo. Ook onze leraar Frans had optie 2. C’est triste. De keuze voor de kaassoufflé was logisch.