We worden wakker in de haven van Kuşadasi in Turkije en gaan redelijk vroeg en al handenwrijvend aan ons ontbijt. Eigenlijk loopt iedereen de godganse dag handenwrijvend door het schip. Wat een tevreden, gelukkige en dankbare gasten dacht ik eerst. Niet zo’n rare gedachte want wat wil een mens nog meer met al deze luxe en weldaad. Tot het moment dat wij gedwongen werden om in onze handen te wrijven. Bij toegang tot het ruime assortiment all-inclusive voedsel en bij alle evenementen staan pompjes met desinfecterende gel met het dringende verzoek deze te gebruiken alvorens aan te vallen. De angst voor het Norovirus is groot hier en bij nader inzien ziet ook niet iedereen er trouwens zo happy en gezegend uit als ze wel zouden moeten zijn. 

  
Geen tenderbootjes maar met de benenwagen gaan we naar de typische badplaats.

  
dat zeg ik … op elke hoek, in elke straat of steeg dezelfde artikelen en vragen (“ja wij zijn Hollanders, ja leuk hè dat Van Persie nog niet genoeg geld heeft en in jullie land gaat spelen. Wat!? Robben ook al? You wish!”). 

Google zegt: “Kuşadası is een Turkse badplaats, 90 kilometer ten zuiden van İzmir in West-Turkije en ongeveer ter hoogte van het Griekse eiland Samos. Kuşadası ligt aan de westkust van Turkije, en is een populaire vakantiebestemming voor toeristen.” En ik sluit me hierbij aan. Maar goed, als je er toch bent ga je er voor en sla je ook even goed je slag. S. kan het komende jaar weer voor voldoende voetbalclubs uitkomen …

  
En jong geleerd is oud gedaan! Dit ventertje had een goede dag met z’n tolletjes. Één ervan gaat mee naar Nederland.

  
In de middag verlaten we deze plaats met de spraakzame en toch wel vriendelijke mensen. We nemen plaats aan dek met de Tour de France op het grote scherm voor E., de WiFi voor z’n wiefie en … helemaal niks voor ons “basie” S.! Althans dat beweert hij! 

De taalbarriere hindert S. om met anderstalige kinderen te spelen en we hebben nog geen kaaskop van zijn leeftijd gezien. En zo zitten we 24 uur per dag in het luxe kinderprogramma zo lijkt het. Dat vind ik een puntje en vooral weer die schijnbare ontevredenheid met zo iets moois steekt meer dan zonnebrand. Aangezien we geen kinderen van zijn leeftijd kunnen maken (laat staan nieuwe) gooien we voor de goede vrede de iPad maar weer in de strijd. Gelukkig heeft hij van het vakantiegeld van de familie een Bluetooth hoofdtelefoon gekocht bij een Turk die nu wel tevreden is. Dat geeft tenminste even de rust en tijd om dit te schrijven 😉

  
Hoe later op de avond, hoe schoner het volk! De zon gaat onder en dat is dan best wel weer entertaining. Een pasgetrouwd Schots stel, die wij troffen bij dit schouwspel, verzekerde mij dat er niks mis is met S.. Op een eerdere cruise vond hun zoon, toen veertien, het hele cruise gebeuren maar “boring”. Hij is nu thuis. En zij zijn samen op huwelijksreis. Getrouwd na 25 jaar samenzijn. Een geruststellende gedachte in meerdere opzichten …