De kussens kunnen weer op de bank. Er is geen vrolijke viervoeter meer die deze triomfantelijk naar zijn eigen plaats sleept en schalks de woonkamer inkijkt. We kunnen onze schoenen weer ongemerkt aan doen en onze sloffen rustig opbergen. De gekrulde ijsbeer steekt zijn neus niet langer tussen de veters en grist het schoeisel niet meer onder je handen vandaan om deze met een sprint op zijn plaats te laten ploffen. Vaat- en handdoek zijn weer veilig. De Hedera haag in de tuin viert zachtjes een gepast feestje.

Hoe jij binnen slechts negen maanden je plaatsje in ons gezin hebt gevonden. Hoe trots wij waren om met zo’n geweldige witte reus op pad te gaan. Je nam ons mee op je ontdekkingsreis van het leven, verblijde ons met je ondeugd en deed ons smelten met je scheve kop wanneer we op hoge toon je naam uitspraken.

Moscowitzi, Chico, Chicoloj, Chic, Chickie, Chickster, Chicodedoedel een rare gewoonte al die bijnamen die ik voor je verzon. Duizenden kusjes die ik je mocht geven op je zachte neus met de grote boop aan het eind. Ik voor de liefde, het kroelen, de TLC (Tender Love en Care) en anderen voor de gehoorzaamheid, regeltjes en opvoeding. Het was een geheim pact tussen ons twee. En zo makkelijk uit te voeren want ondanks je uit de kluiten gewassen grootte, gewicht en je nog steeds toenemende kracht was je enorm aaibaar en lief.

Dat je immense stoerheid tot je vroegtijdige vertrek zou leiden had niemand kunnen bevroeden. Nooit heb je je bij een pijntje, stoot of val beklaagd en zelfs toen er binnen in je lijf iets goed fout ging, gaf je de voorkeur aan je grootste passie en wel het spelen met je hondenvriendjes in de wijkroedel of op de opvang. Jou tomeloze enthousiasme en plezier stond altijd voorop en zo zullen we je ook herinneren. Iedere wandeling met je grote kop door het hekje bij het huis van je vriendinnetje Suus, het dwaas op grote snelheid rennen van rondjes op het uitloopveld, het uit het huis glippen en rond galopperen in de straat, een prachtig weerzien met je mamma, broertjes en zusjes in Zeeland, het strand van Vlieland .. nu al zo veel herinneringen in de te korte tijd die je gegeven was.

Ik mis die lieve kop die onder mijn elleboog kroop en zachtjes mijn arm optilde van telefoon, computer of etensbord als het te lang duurde. Wie gaat ons nu houden aan schermtijd en beweging? Weet je dat je stiekem ook een reden was om een half jaar geleden te stoppen met roken. Hoe stompzinnig je mij aankeek en het rookwolkje volgde die opsteeg uit die vervelende gewoonte en verdween in de lucht. Je had gelijk. Samen wandelen was zo veel leuker. Met z’n drietjes mooie wandelplekjes ontdekken, wat zullen we dit missen.

Met grote moeite scroll ik door alle foto’s op je eigen Instagram en Facebook. Vanaf augustus 2018 plaatste ik iedere dag een foto. Waarom? Omdat ik zo intens blij en trots was met die mooie Goldendoodle die in ons leven kwam. Nu breekt mijn hart keer op keer wanneer ik je foto’s en digitale soortgenoten voorbij zie komen. Ik heb je laatste foto geplaatst en ook dit is nu verleden tijd en is Chicodedoedel niet anders dan een mooi digitaal herinneringsboek. Opnieuw is het stil in huis. Opnieuw rouwen. Opnieuw is er geen bal meer aan.

Instinctief wil ik het al verwijderde traphekje voor de trap openen op weg naar boven. Op zoek naar een plekje in huis waar ik in mijn eentje onbedaarlijk kan janken en schreeuwen. Ik vind het vreselijk het verdriet van zoonlief aan te horen, maar ik kan hem niet troosten. Het voelt alsof mijn verdriet dan ook nog van me afgenomen wordt, maar dit verdriet kan, ga en wil ik niet opzij zetten. Dit verdriet is van mij.

Het is super vroeg in de ochtend na je overlijden en het begint plotseling weer vreselijk te plenzen buiten. Dat hebben we eerder meegemaakt na verlies van een dierbare. Echt hondenweer zullen we maar zeggen. Het hoort erbij …

Annette